Sinds een klein jaar ondersteun ik Natuurbegraafplaats Bergerbos met wat tekst- en communicatiezaken. Dat vind ik ontzettend leuk en waardevol om te doen. Persoonlijk is het een heel dierbare plek voor mij, omdat meerdere familieleden er begraven liggen. En de natuur is er prachtig: een bosrijk gebied omringd door uitgestrekte velden. 

Wat mij ook intrigeert aan de natuurbegraafplaats zijn de levensverhalen die schuilgaan achter de graven. In de rubriek Nabestaande aan het woord, die we onlangs zijn gestart, geven we daar een impressie van. De eerste persoon die ik hiervoor interviewde verloor in coronatijd haar 46-jarige vriend, met wie ze net was gaan samenwonen. Niet lang daarna stierf ook haar vader. We hadden een mooi gesprek waarin zij heel open vertelde over alles wat er was gebeurd en welke belangrijke levenslessen het haar heeft geleerd. Een paar weken na het interview mailde ze me dat haar verliesverhaal nog niet af was, want de dag ervoor was helaas ook haar moeder overleden… 

Werken voor een natuurbegraafplaats betekent soms ook dat je een werkoverleg hebt terwijl in de ruimte ernaast een afscheidsdienst wordt voorbereid. Ook al is het voor de medewerkers een dagdagelijks iets, er hangt altijd een sfeer van respect en sereniteit omheen. Dat is mooi om te ervaren. 

Gisteren stuurde de beheerder mij voor de sociale media een foto van een schaapskudde in de besneeuwde weilanden naast de begraafplaats. Van zo’n beeld kan ik oprecht blij worden. De schoonheid van de natuur en het geluk van het leven komen erin samen. Misschien wel extra omdat je weet dat de vergankelijkheid dichtbij is.