Een maand geleden overleed mijn neef. Hij was pas achtendertig. Papa van twee jonge kindjes, man van een superlieve vrouw en zoon, broer, collega, vriend en nog zoveel meer. Een hartverscheurend gemis.  

Tijdens zijn avondwake mocht ik vertellen over mijn herinneringen aan hem. Aan hoe we vroeger uren samen speelden en hoe mijn moeder haar rol van apetrotse peettante vervulde, maar ook aan de laatste zeven maanden van zijn leven. Aan het grote verdriet dat neerplofte toen we het bericht kregen over zijn ziekte. 

De eerste keer dat ik na de diagnose bij hem op bezoek ging, was in het revalidatiecentrum waar mijn moeder jaren eerder ook had gevochten om weer te kunnen lopen. Tijdens dat bezoekje vertelde hij waar hij zich het meest op verheugde als hij weer naar huis mocht. Een van die dingen was plaatjes luisteren. Muziek was heel belangrijk voor hem. Hij vertelde dat hij het liefst een platenspeler in de woonkamer wilde hebben staan, zodat hij niet steeds naar zijn werkkamer hoefde. Maar dan moest de platenspeler wel een beetje mooi in het interieur passen… 

Vlak erna zag ik bij een kringloopwinkel een prachtig houten kastje met daarin een ouderwetse platenspeler. Mijn nichtje en ik regelden dat hij in het bezit kwam van mijn neef. De trotse foto van hem met zijn kale hoofd naast de platenspeler in zijn woonkamer is voor mij goud waard. 

Helaas heeft hij er niet lang van kunnen genieten. Op 1 september kwam het bericht dat hij uitbehandeld was. Drie dagen voor zijn dood zag ik hem voor het laatst. Heel open, nuchter en met humor vertelde hij over de afronding van zijn leven. Hij had alles gedaan wat hij kon, maar het ging niet meer. Daar berustte hij in en met voldoening keek hij terug op zijn leven. Ik keek vol ontzag en bewondering toe. 

Vandaag mocht ik het kastje met de platenspeler ophalen. Zijn vrouw wilde hem aan mij geven als herinnering. Het is verreweg het mooiste ding in mijn woonkamer nu.